Piotrowski Kazimierz Julian Ludwik, krypt. rz. (1890–1962), lekarz ginekolog, alpinista, pilot sportowy, recenzent teatralny. Ur. 2 III w Krzeszowicach w pow. chrzanowskim, był synem Kazimierza, inżyniera, i Anny z Przesmyckich. W czerwcu 1908 otrzymał świadectwo dojrzałości w III Gimnazjum w Krakowie i jesienią t. r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim UJ. Pewną ciekawostkę stanowi podanie przez niego w chwili wpisu, że jest bezwyznaniowy (księga studentów UJ), co wówczas należało do rzadkości; natomiast w późniejszym już zapisie w księdze rygorozowej odnotowano wyznanie rzymskokatolickie. Dyplom lekarski uzyskał 6 IX 1915. Po wybuchu pierwszej wojny światowej P. wstąpił do Legionów Polskich, a 1 XI t. r. otrzymał w Legionach stopień porucznika lekarza. W Polsce niepodległej służył w WP; do stopnia kapitana awansował ze starszeństwem od 1 VI 1919; w r. 1921 był jeszcze w służbie czynnej w Kompanii Zapasowej Sanitarnej nr 5, niebawem przeszedł do rezerwy. Od tego czasu prowadził w Krakowie praktykę lekarską jako ginekolog i zarazem pracował jako lekarz kolejowy do chwili podpisania przezeń protestu brzeskiego, w związku z czym został przeniesiony na emeryturę.
W latach studenckich P. należał do najczynniejszych taterników. Miał na swoim koncie wiele nowych przejść, m. in. w r. 1910 granią Śnieżnych Turni, w r. 1912 południową ścianą Małego Lodowego Szczytu. Dokonał kilku pierwszych wejść zimowych, m. in. w r. 1914 na Walentkowy Wierch, Lodową Kopę, z Doliny Kaczej na Wschodnie Żelazne Wrota. Zaliczał się w tym okresie do znakomitych narciarzy wysokogórskich. W latach międzywojennych dokonał pierwszych wejść, m. in. w r. 1920 północnymi ścianami Małej Buczynowej Turni i Wyżnego Żabiego Szczytu oraz kilku wejść zimowych (1925). Do jego najczęstszych towarzyszy w górskich wspinaczkach należał znany taternik i pisarz tatrzański Mieczysław Świerz. P. działał w Polskim Tow. Tatrzańskim (PTT) w Sekcji Turystycznej (późniejszy Klub Wysokogórski PTT), do której zarządu wchodził (z przerwami) od r. 1919, w l. 1930–4 był jego prezesem i wtedy zasłużył się przy organizowaniu pierwszych oficjalnych wypraw polskich w Alpy (1931 i 1932) i Wysoki Atlas (1934), brał też udział w początkowych stadiach tych wypraw. Pisał artykuły z zakresu taternictwa i alpinistyki (m. in. w „Taterniku” 1914, 1925 i „Narciarstwie Polskim” 1925), ogłosił wspomnienie o M. Świerzu („Wierchy” 1929) i o Józefie Oppenheimie („Taternik” 1948). W r. 1932 uczestniczył jako sekretarz sekcji alpinistycznej w III Międzynarodowym Kongresie Alpinistycznym w Chamonix. Był też P. lotnikiem amatorem, jednym z pierwszych w Polsce pilotów sportowych. Został wyszkolony w r. 1929 w Aeroklubie Akademickim w Krakowie; latał nad Tatrami i Alpami, w r. 1932 odbył lot od Konstantynopola na awionetce PZL-5 ze znaną krakowską pilotką Janiną Loteczkową. Przez dłuższy czas prezesował krakowskiemu Aeroklubowi.
Odrębną dziedzinę zainteresowań i upodobań P-ego stanowił teatr. Przez wiele lat zamieszczał w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” recenzje teatralne (podpisywane rz.). Przeciwnik teatru nowoczesnego, był w swoich recenzjach «wrogi z zasady wszelkim odchyleniom od szablonu teatru konwencjonalnego» (T. Kudliński). Po powstaniu warszawskim 1944 r. w jego mieszkaniu przy ul. Długiej 60 w Krakowie znalazł schronienie m. in. aktor Karol Adwentowicz (pisał, że dom P-ego «stał się w ostatnich czasach wojny azylem dla wielu bezdomnych i potrzebujących bodaj chwilowego schronu»), pisarz i tłumacz Jacek Frühling (wspominał, że doznał wtedy ze strony P-ego «dużo serca»). Po drugiej wojnie światowej P. był lekarzem w szpitalu w Nowej Hucie (w okresie jej budowy). Pisywał jeszcze recenzje do krakowskiego „Naprzodu”. W programie do sztuki „Ich dwoje”, wystawionej w Teatrze Starym, przedstawił sylwetkę jej autora pt. O Romanie Niewiarowiczu (Kr. ok. 1947). P. był w r. 1946/7 członkiem Zarządu Głównego PTT, w r. 1958 obdarzono go godnością członka honorowego Klubu Wysokogórskiego. Zmarł 10 III 1962 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim (kwatera VII, płn.).
W małżeństwie z Jadwigą z Bernadzikowskich (1890–1969) miał syna Jerzego, inżyniera architekta, również taternika, zamieszkałego w Brazylii, oraz córki: Magdalenę, zamężną Bogdanowiczową, prawnika, i Krystynę, zamężną Studnicką, lekarza.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Radwańska-Paryska Z., Paryski W., Encyklopedia tatrzańska, W. 1973; Bar, Słown. pseudonimów; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, W. 1917; Rocznik lekarski RP na 1933/34 r.; toż na r. 1948; Rocznik oficerski, W. 1923; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921, W. 1921; Urzędowy spis lekarzy… w RP, W. 1924/5; – Chwaściński B., Z dziejów taternictwa, W. 1979; Got J., Role Ludwika Solskiego, Wr. 1975; Szczublewski J., Żywot Osterwy, W. 1971; – Adwentowicz K., Wspominki, W. 1960; Frühling J., W moim kalejdoskopie, W. 1964 s. 86, 94; Kudliński T., Młodości mej stolica, W. 1970; Kurek J., Mój Kraków, Kr. 1963; Leśnodorski Z., Wspominki i zapiski, Kr. 1959; Nowakowski Z., Lajkonik, Kr. 1975; Sprawozdanie z działalności Aeroklubu Akademickiego w Krakowie na rok 1930… Kr. [b. r.] s. 4, 15, 19; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957; Zechenter W., Upływa szybko życie, Kr. 1975 II; – „Dzien. Pol.” 1962 nr 60; „Taternik” R. 38: 1962 [Karta żałobna]; „Wierchy” R. 9: 1931 s. XCVIII, R. 10: 1932 s. 178, 200, R. 11: 1933 s. 212, R. 17: 1947 s. 211, R. 18: (jubileuszowy 1873–1948): 1948 s. 48, 136, 142, R. 31: 1962 s. 316 (Kronika zmarłych); – Arch. UJ: Album studiosorum Universitatis Cracoviensis ab anno 1892/3 usque ad annum 1910/11, S II 203, S II 521 nr 4543, W L II 515; IBL PAN w W.: Kartoteka bibliograficzna; – Informacje córki Magdaleny Bogdanowiczowej z Krakowa.
Alina Szklarska-Lohmannowa